Trylogia AP

                Szanowni czytelnicy. W nagłówku poprzedniego  odcinka omyłkowo wpisałem numer 136, zamiast 138. Przepraszam za to utrudnienie, chociaż mam nadzieję, iż zorientowaliście się, że treść odcinka była prawidłowa. Życzę zatem miłej lektury, bo wiele jeszcze będzie się tu działo.                 23.07.1945 - Poczdam - tymczasowa kwatera Dowództwa Oddziału Specjalnego SMIERSZ.               - Usiądźcie majorze. I cieszcie się, że możecie usiąść u mnie na krześle, a nie gdzie indziej. - Nie rozumiem… - Aby wszystko było jasne, powiem wam od razu. Minęło już kilka dni i spokojnie można podsumować to, co nas ostatnio spotkało. Tylko dzięki mnie siedzicie sobie na krześle w Poczdamie a nie w celi śmierci w Moskwie, albo na jakiejś zawszonej pryczy w łagrze za kołem podbiegunowym. - Towarzyszu generale… - Milczeć, jak ja mówię! I słuchać dalej. Tylko dlatego, że w raporcie do Moskwy nie napisałem o waszych zwidach dotyczących rzekomego Heinricha Reschke i waszych niewy

              21.07.1945 - Hamburg - Cuxhaven.             Jeszcze wczoraj odpoczywali w Hamburgu, powoli dochodząc do siebie. Spali do południa, przewiezieni do jakiegoś mieszkania, w budynku do połowy spalonym po jednym z wielkich nalotów bombowych RAF. A wieczorem inny przewodnik przyniósł im trzy bilety kolejowe drugiej klasy, na pociąg do Cuxhaven.

  19/20.07.1945, noc - jezioro Lassahner See.             Nie bez powodu wybrano tę okolicę. Cały wschodni brzeg jeziora był gęsto zalesiony i dotarcie do wyznaczonego przez Bormanna miejsca mogło odbywać się niezauważenie. W teorii zresztą tak było, ale życie koryguje nie takie plany. Już trzysta metrów od brzegu, prowadzący pozostałą dwójkę Dietrich zatrzymał się i kilka razy pociągnął nosem.

              Trzyosobowy, rosyjski patrol blokadowy już od rana przeklinał ten dzień.

  18.07.1945, popołudnie - Schwerin.               - Towarzyszu kapitanie! - Jewtuszenko zasalutował praktycznie w biegu. - Bardzo pilna sprawa - wyciągnął pakiet przed siebie.

              Mładszyj sierżant Fiodor Jewtuszenko kochał swoją maszynę. Była to miłość odwzajemniona, bowiem jeszcze nigdy jego motocykl M - 72 go nie zawiódł, choć spędził na jego siodełku już prawie dwa lata.

              Terminu co prawda nie dało się utrzymać, ale o 11.45 w końcu ruszyli. Najpierw były trudności z odpaleniem silnika i Henryk musiał solidnie zakręcić korbą, aby maszyna wreszcie zaskoczyła.

  Dwójka mężczyzn która   stanęła w progu wyglądała jeszcze gorzej niż Dietrich. Mimo to, ku najwyższemu zdziwieniu wszystkich obecnych, w jednej chwili Schaube rzucił się w ramiona wyższego z przybyszów.